Rącze Konie - Cormac McCarthy

Rącze Konie – Cormac McCarthy

Po przeczytaniu wszystkich już pozycji Cormaca chciałem dać sobie czas, żeby po prostu nie skończyć wszystkiego za wcześnie. Zacząłem nawet czytać po raz drugi „Dziecię Boże”, tym razem w oryginale. Podobny plan miałem odnośnie „Drogi”, premiera „Sodomy i Gomory” nie pozwoliła mi jednak już dłużej czekać i szykując sobie playlistę złożoną z albumów Townesa Van Zandta, 16 Horsepower, Woven Hand czy Jaya Munlyego wybrałem się w podróż. Najpierw do Teksasu...

W „All The Pretty Horses” poznajemy szesnastoletniego Johna Grady Cole'a, który po śmierci dziadka, traci możliwość mieszkania i pracowania na ranczo. Jego rodzice rozeszli się i oboje absolutnie nie są zainteresowani życiem wiejskim wśród koni, a to jest pasją naszego bohatera. Nie mogąc pogodzić się z takim stanem rzeczy, młody John wraz ze swoim przyjacielem Laceyem Ravlinsem wyruszają w podróż do Meksyku. Po drodze spotykają jeszcze młodziutkiego Jimmiego Blevinsa, to on właśnie swoimi poczynaniami doprowadzi do wydarzeń, które odmienią życie dwójki przyjaciół. Dopiero wtedy poznają prawdziwe życie rewolwerowca. Pierwsza miłość, czas spędzony w meksykańskim więzieniu, pierwsza zabita osoba z tym wszystkim John będzie musiał sobie poradzić czy mu się uda?

Fabuła, jak to u Cormaca, nie jest jakoś szalenie rozbudowana,traktująca o dość banalnych sprawach, przedstawiająca młodego człowieka wkraczającego w dorosłe życie. Dziw bierze, czytając taki opis, że to autor podpisany na okładce. A jednak to on, widać to już po pierwszych stronach lektury. Powód? KLIMAT KLIMAT i jeszcze raz KLIMAT oraz co istotne- umiejętność jego kreowania. Łatwość i prostota z jaką autor buduje atmosferę to już klasa i jego znak rozpoznawczy. Zwykłe codzienne czynności są opisany przez niego w taki sposób, że czytelnik maluje sobie w umyśle obrazy i sceny dokładne i realistyczne. Jedzenie Tortilli z fasolą, noce spędzone przy ognisku czy galopowanie przez stepy Dzikiego Zachodu, to piękna perspektywa o której chyba każdy z nas po części i w głębi duszy marzy. Buduje to w czytelniku tęsknotę za wolnością i prostotą życia. Czytając wchodzimy bardzo głęboko w historię, chciałoby się też osiodłać konia i popędzić za bohaterami. Ta początkowa sielanka i sam charakter powieści pozwala chyba na uznanie „Rączych Koni” za najlżejszą w odbiorze książkę Cormaca. Pierwsze skojarzenia z Krwawym Południkiem przestają być aktualne bardzo szybko. Wizje Pogranicza są zgoła odmienne, wręcz skrajne. „Rącze Konie” nie epatują brutalnością, nie ma tutaj tych mocnych scen kipiących agresją czy przesadną przemocą. Są można powiedzieć wręcz „jasne” w porównaniu do mroku i szarości „Krwawego Południka”. Co więcej, w pierwszej części „Trylogii Pogranicza”, bardzo ważna rolę odgrywa rozbudowany i determinujący ciąg wydarzeń wątek miłosny. Wyważona, nie przerysowana, traktująca o dość banalnych sprawach, przedstawiająca młodego człowieka wkraczającego w dorosłe życie.

Pamiętacie Conana i scenę z „What is best in life?”. Taka jest właśnie różnica między tymi dwoma pozycjami. Krwawy Południk to wersja Conana. A „Rącze Konie” to wizja tego pierwszego wojownika. Która ścieżka wam się bardziej podoba? Przeczytajcie najlepiej obie pozycje i dajcie znać ;-)

„Rącze Konie” są idealną książka do rozpoczęcia przygody z McCarthym, lub wznowienia jej po falstarcie z trudniejszymi i cięższymi jego dziełami. Świetna odskocznia od dnia powszedniego.

Na koń więc i w drogę!